Dat was me het weekje wel, maar we zijn thuis!

Het liep natuurlijk toch weer anders dan gedacht. Zaterdagmiddag komt er een telefoontje van Martin. Hij heeft net gehoord, dat de grenzen van Spanje maandagmiddag gesloten worden en maakt zich zorgen dat we vast komen te zitten. Na enig overleg besluiten we dan om op zondagmorgen te gaan rijden en te zien hoever we komen. We ruimen vast één en ander op en kunnen ’s morgens schoon en volgeladen op pad. Om 9.15 uur rijden we de camping af en zijn al snel bij de grens met Spanje. Dan is het ook ineens half elf, dus dat gaat snel. Bij een stuwmeer genieten we van de koffie en dan gaan we op zoek naar de snelweg. Dan kunnen we lekker opschieten. Het is overal heel stil en ook de snelweg is bijna verlaten. Af en toe rijden we helemaal alleen, niets voor en niets achter ons. Heel bijzonder. Als we wat meer het land in gaan, wordt het wat drukker. Vooral veel buitenlandse campers zijn, net als wij, op pad. We halen het niet helemaal tot de grens en stoppen op de CP bij Estella, net als op de heenreis. Rustige plek, buiten het dorp en we staan er alleen. Heel de dag is het prachtig weer geweest, maar als we ons goed en wel geïnstalleerd hebben, barst er een flinke onweersbui los, die bijna een uur duurt. Ook daarna blijft het regenen en zelfs als we de volgende morgen ontwaken, is het nog niet droog. Bijtijds vertrekken we voor de volgende etappe. Het is nu drukker op de weg, want er is veel vrachtverkeer. Personenauto’s zijn er weinig. We hebben besloten om ook via tolwegen te gaan rijden, omdat we nu toch zo snel mogelijk naar huis willen. Bij Pamplona gaan we de snelweg op en rijden soepel naar de grens met Frankrijk. Het is bijna droog, maar in de bergen hangen de wolken laag, dus er is weinig zicht. Zo komen we zonder politie of douane te hebben gezien, op de weg naar Bordeaux. Tegen vieren zijn we het zat en zoeken een plek voor de nacht. Die vinden we in Barbezieux, een kleine plaats net onder Angoulème. We lopen nog even het centrum in en zien dat hier alle winkels dicht zijn, behalve een supermarkt en een kantoorboekhandel. Voor deze winkel staat een rij, want er mag pas iemand naar binnen als er een klant vertrokken is. Het verbaast ons allemaal nogal, want we weten nog steeds niet, dat het zo ernstig is. Als we ‘s avonds na het eten een spelletje zitten te doen, wordt er op de deur geklopt en staat de buurman, een Belgische camperaar, voor de deur. Hij komt ons waarschuwen. Ze hebben net op internet gelezen, dat de Franse grens morgen om 12.00 uur dicht gaat en dat het dan verboden is om nog op weg te zijn. Zij gaan meteen rijden en hopen zo op tijd thuis te zijn. Ook de andere campers op de CP gaan ze langs en al gauw vertrekken de eersten. Wat nu? We sturen een sms naar Nico om goede raad, maar die is niet beschikbaar. Dan bellen we naar Geert-Jan en Emmelien en zij bevestigen de berichten. We besluiten om dan ook maar te vertrekken. Om half tien rijden we. Het is niet druk op de weg en we schieten lekker op. Later bevestigt ook Nico de berichten en dus gaan we lekker door. Wel heel apart om zo in het donker op weg te zijn. Om twaalf uur, als we 173 km achter de rug hebben, zoeken we in een dorp een parkeerplaats en gaan slapen. Om vier uur gaat de wekker en tegen vijven zijn we weer op weg. Het is rustig op de weg en we kunnen goed doorrijden. Om half zeven gaan we de weg af voor een rustig ontbijt. Dan komt ook de zon voorzichtig tevoorschijn en dat rijdt dan meteen een stuk makkelijker. Om tien uur zijn we bij Parijs en ook daar is het stil. Op de rondweg, waar meestal drie rijen dik gereden wordt, kun je nu makkelijk van baan verwisselen. Er is wel veel vrachtverkeer. Uiteindelijk lukt het ons niet voor twaalf uur bij de grens te zijn, maar ook hier is het geen probleem. Om half twee zijn we op een mooie CP in Peruwelz, een klein dorp net over de grens in België. Daar gaan we eerst maar een dutje doen. Eind van de middag nog een rondje door de buurt en ’s avonds vroeg naar bed.

Woensdagmorgen maken we geen haast. De zon is er weer bij en we kunnen nog buiten ontbijten. Dan gaan we op ons gemak huiswaarts. De lunch is op het parkeerterrein bij Lidl in Zelzate. Er mogen maximaal 66 personen naar binnen. Voor de deur staat iemand, die de stand bijhoudt. We hebben nog nooit zo rustig inkopen gedaan bij een Lidl. Alles was ruim voorradig. Om half vijf zijn we bij mama, die erg blij is ons te zien. Tegen zessen zijn we thuis. Het was een bizar einde van een mooie reis. We zijn blij, gezien de verhalen van anderen, die nu binnen komen, dat we het zo soepel gered hebben. We hopen, dat we met z’n allen deze crisis gezond mogen doorstaan. Als het zover komt dat we weer op weg gaan, melden we ons weer.