Dit kan wel weer een lang verhaal worden, want we hebben veel beleefd deze week.

Zondag verloopt super rustig, we zijn de camping niet af geweest en hebben heerlijk in de zon gezeten. We zijn aardig verkleurd inmiddels. Maandagmorgen schoon en volgeladen weer op weg. De N2 voert ons door een lentelandschap. Overal zien we bloeiende bloemen, waarvan vooral de gele bloemen opvallen, die net lupinen zijn, maar dan een maatje kleiner. Nooit gele lupinen gezien, maar wie weet is het familie. De velden staan er vol mee. Ook de weilanden zijn kleurig met rode, gele en witte bloemen. Een feest om te zien. We komen regelmatig door kleine dorpen met smalle straatjes. Bij één dorp staat aan de ingang en uitgang een verkeerslicht en mogen de auto’s om beurten door het dorp rijden, want passeren kan niet. De weg kronkelt een beetje en af en toe moeten we een heuvel over, maar het rijdt prima. Het plan is naar een CP in Arraiolos te gaan. Als we de stad in beeld krijgen, witte huizen tegen een heuvel met een groot slot bovenop, zien we dat de CP niet bij de stad ligt, maar 7 km verderop en erg open is. Dat trekt ons niet aan. Het is nog vroeg in de middag, dus zoeken we op de camperapp naar een alternatief. 30 km verderop is een camping die open is. Dan gaan we daar kijken. En ja, vlakbij Mora vinden we die camping, maar het hek is dicht. Wel hangt er een bordje, dat hij open is. We besluiten even op de parkeerplaats te wachten en een pot thee te zetten. Na een minuut of vijf komt er een vrolijk fluitende man, die het hek open maakt en ons in gebrekkig frans, welkom heet op de camping. We zijn, en blijven, de enige gasten. Mooie plek, we boffen weer. Bij de camping is een groot recreatiegebied langs een rivier. Daar maken we nog een ommetje en zien, dat er een wandelroute is over een plankier van ruim anderhalve kilometer. Leuk, maar dat bewaren we voor morgen.

En de andere morgen is de zon er al weer vroeg bij, dus prima wandelweer. Eerst ruimen we alles op en checken uit en dan gaan we op stap. Langs het plankier staan borden met informatie, maar daar snappen we niet veel van. Portugees is een lastige taal. Bijna aan het eind is een pad naar een uitkijktoren, dus moet er nog even geklommen worden. Het is leuk om de omgeving van bovenaf te bekijken. Het is helder weer, dus we hebben goed zicht. Zo tippelen we toch weer 4 km weg. Na terugkomst bij Duc maken we koffie en dan gaan we weer verder. We rijden nu langs veel boomgaarden, waar de kersenbomen volop bloeien en de appelbomen hier en daar bloesem hebben. Na zo’n 25 km rijden we langs een baragem (stuwmeer), waar her en der plekken zijn om naar het water te gaan. We besluiten om een afslag te nemen en daar te lunchen. Dat wordt even schrikken! De afrit, die we nemen, gaat na 4 meter asfalt over in zandpad en het hoogteverschil is zeker 20 centimeter, dus Duc komt met een flinke klap op het pad terecht. Het gaat goed en we kunnen verder rijden, maar bedenken meteen: hoe komen we hier straks weer uit? Eerst maar de boel verkennen en eten. Maarten bakt pannenkoeken met spek en we genieten ervan. Dan gaan we op zoek naar grote stenen, want we hebben bedacht dat we een oprit gaan bouwen, waar we dan de meegenomen oprijplaten overheen leggen. Zo gezegd, zo gedaan. En na een poosje sjouwen en bouwen, hebben we een redelijke oprit liggen. Voorzichtig manoeuvreert Maarten Duc in de juiste positie en het lukt om hem weer zonder problemen op de weg te krijgen. Pfff, zucht van verlichting. We kunnen weer! In Abrantes doen we nog boodschappen en tanken we voor € 1.25 ltr. Dat is voor hier heel goedkoop. Dan de laatste etappe voor vandaag naar Sertã. De laatste kilometers voor die stad rijden we door een groot gebied waar brand is geweest. Alles zwart geblakerd en kaal. Triest hoor. Dat moet heel angstig zijn geweest voor de mensen die daar wonen. In Sertã is een CP bijna in het centrum, bij een oude romeinse brug, aan een rivier. We zijn de tweede camper en er komen er nog drie bij. Gezellige boel dus. Na een rondje stad genieten we van een rustige avond met uitzicht op de verlichte brug.

Vanaf Sertã wordt de route bergachtiger en gaat de weg verder met veel bochten en hij stijgt en daalt af en toe flink. Maarten is helemaal in zijn element. Het is nog steeds prachtig weer. We drinken koffie bij een stuwdam, waar Maarten eerst de voorruit maar eens schoon maakt. Dan kunnen we beter naar al dat moois kijken. De route voert ons steeds hoger en de uitzichten worden mooier. We lunchen op een hoge plek langs de weg. Na de lunch gaat Maarten het oliepeil van Duc controleren. Stopt er een Portugese auto en vraagt een man in vloeiend Nederlands of er iets is en hij kan helpen. Leuk, zo in de middle of nowhere. Gelukkig is de hulp niet nodig en het oliepeil prima, dus we gaan weer. Als we al in de buurt van de geplande CP komen, staat er opeens een groep politieagenten op de weg en worden we gemaand te stoppen. Papieren worden gecontroleerd, Maarten moet blazen, om te kijken of hij niet gedronken heeft, en één agent komt in de camper alles nakijken. Wat ze eigenlijk zoeken, weten we niet, maar ze vinden kennelijk niets en we mogen gewoon doorrijden. Je maakt soms wat mee op één dag. Langs nog hogere wegen komen we bij de CP in Unhais da Serra aan. Een mooie plek aan de rand van een stadje, op 700 meter hoogte. We staan er met z’n zessen en het is er rustig. Als ik ga koken, doet de enige gaspit die we hebben (de andere weigert al een tijdje dienst), het maar op halve kracht. Wat zou daar nu weer mee aan de hand zijn?? Het duurt dus lang voor het eten gaar is, maar het lukt wel. Ook de andere morgen duurt het even voor er thee is, maar bij de lunch brandt de pit weer op volle kracht (wie het weet, mag het zeggen) en dat is nu nog steeds zo.

Donderdag lijkt het wel of we even in Noorwegen zijn. We hebben ontdekt, dat we in de buurt van de hoogste berg van Portugal zijn en natuurlijk willen we op die top staan. Via de grote stad Covilhã rijden we naar grote hoogte. Natuurlijk met de nodige haarspeldbochten en steile wegen. Iedere keer als we zo’n mooie route rijden, vragen we ons af, hoe ze het voor elkaar gekregen hebben om die weg aan te leggen. Na 1100 meter hoogte wordt het heel kaal en ruig. Grote rotsen en dan toch weer ineens een dorp, een stuwmeer en in de verte sneeuw op de hellingen. Dat dit ook in Portugal bestaat, hebben we niet geweten. Je kunt helemaal naar de top rijden met de auto en dan zitten we op 1994 meter. Daar hebben ze een toren gebouwd, zodat het hoogste punt in ieder geval de 2000 meter haalt. Als we boven zijn drinken we eerst koffie en gaan dan op verkenning uit. We wandelen een uur rond, klauterend naar een hoog uitzichtspunt, genietend van het uitzicht en een sneeuwbalgevecht(je). Wat is dit mooi en toch tamelijk onverwacht. We gaan verder door de Serra de Estrela. Al dalend en kronkelend via Manteigas naar Guarda. We stappen nog heel wat keer uit om ons te verbazen over de mooie natuur. Op de heuvels groeit en bloeit brem, een soort hei en in de dorpen staan bomen in bloei. Volop lente hier. Geweldig. Zelfs op de top kunnen we zonder jas rondwandelen, het is er 17?. Al dit moois bekijken kost wel tijd, dus de geplande CP voor vandaag halen we niet. Er is ook een mooie nieuw aangelegde in Almeida, bij een oude ommuurde stad. Prima, helemaal gratis, zelfs de stroom. Als we een beetje zijn bijgekomen van de reis bekijken we de oude stad en dan is het ruimschoots genoeg voor vandaag.

De volgende dag gaan we verder noordwaarts. We willen naar de grensstad Miranda do Douro, waar volgens zeggen een mooie camping is. Dat lijkt ons wel wat voor het weekend. De route is afwisselend. Eerst nog landbouwgebied, dan weer rotsig en dan een hele tijd langs de rivier Douro, die hier grensrivier is tussen Portugal en Spanje. Voor half vier zijn we al op de camping en we worden vriendelijk ontvangen. Er is plek genoeg, want we zijn de enigen. We zoeken een redelijk rechte plaats uit en zitten heerlijk een poos in de zon. Omdat het nog leeg en tamelijk fris is, mogen we ons douchen in een bungalow. Luxe hoor. We blijven hier tot maandag en trekken dan de grens over naar Spanje.

Jullie zullen wel denken: dat viert maar vakantie, terwijl heel Europa op zijn kop staat door “het virus”. Vrijdag kregen we een app van Nico over de ernst van de zaak en een bericht van mensen uit de kerk, over het feit, dat alle diensten niet door gaan. Toen we hier op de camping het internet opgingen, lazen we pas van alle paniek, die er heerst. Onze eerste gedachte was, inpakken en zo snel mogelijk naar huis. Maar bij nader inzien denken we dat dat niets oplost en dat we beter gewoon door kunnen gaan, zoals we bedacht hebben. Dus dit weekend nog rust met vandaag al weer volop zon, en maandag door Spanje heen. Hoe dat zal gaan, zien we dan wel.

Onze camping ligt buiten de stad en vanmorgen zijn we daar naartoe gewandeld. Eerst dalen naar de rivier en dan weer klimmen naar de stad. Oude smalle straten, een lange stadsmuur en grote kathedraal maken het de moeite waard. Ook zien we de grensrivier en de stuwdam, waarover we Portugal verlaten. Na anderhalf uur zijn we terug en genieten we van de lunch. Morgen hopen we nog een korte wandeling naar de rivier te kunnen maken en dan worden het reisdagen, op weg naar huis. Rustig aan allemaal en blijf gezond!