Na het rustige weekend hebben we er weer zin in om verder te trekken. Vandaag eerst nog iets dieper de vallei in. Na 10 kilometer is het eind in zicht en komen we bij de CP van Breuil-Cervina. Er is een mooie plek met uitzicht op het dorp en de indrukwekkende berg Monte Cervina. De top is nog in de wolken , maar er wordt een heldere middag voorspeld, dus wie weet… Eerst maar koffie en dan op weg naar het dorp. Daar is het een drukte van belang. De parkeerplaatsen staan overvol en in het centrum lijkt het de Kalverstraat wel, alleen wordt er geen Nederlands gesproken. We bekijken de kerk, de winkels en zien een leuk restaurant, waar we besluiten t gaan lunchen met gerechten uit het land. We bestellen raviola en polenta met worst. Het smaakt heerlijk en weer eens wat anders dan de Hollandse pot. Op de terugweg nemen we een andere route en wandelen door naar een nabijgelegen meer, Lac Bleu geheten. Het is helemaal opgeklaard en we zien de Cervina (Matterhorn) nu in volle glorie. Jaren geleden zagen we hem van de Zwitserse kant. Toen lag er veel sneeuw op de berg, nu is hij grijs en grimmig. Het loopt in de loop van de dag helemaal vol met campers en de plaats met 100 plaatsen is bijna vol. Weer een stralende dag!

Dinsdag is de zon er al weer vroeg bij en gaan we na de koffie welgemoed op weg naar een nieuw dal. Wonderlijk, dat als je dezelfde weg terug rijdt, je toch steeds weer nieuwe dingen ontdekt. We denken in de stad aan het eind van het dal boodschappen te doen, maar kunnen in de drukte die daar heerst, geen winkel ontdekken. Verderop dan maar. We rijden door naar de hoofdstad van deze streek, Aosta. Daar aan de rand vinden we een grote supermarkt “Conad” geheten, waar we alles vinden wat we nodig hebben. We lunchen daar op de parkeerplaats met een lekkere salade, met verse spullen uit de winkel. Dan op naar het volgende dal, Val de Cogne. Net na Aosta slaan we links af en rijden 20 kilometer, slingerend en stijgend door een nauw dal, langs een snelstromende rivier. Voor we naar de geplande CP in Lillaz gaan, willen we in Cogne even naar de VVV, om informatie over wandelingen in de omgeving te halen. Er is daar een grote CP, dus we denken daar onze Duc te parkeren. Nou, dat lukt maar net. Alle 120 plekken zijn bezet, alleen langs de rand kun je nog wel even staan. Wat een drukte is dat hier. Van de CP kun je met een lift naar het hoger gelegen centrum en dan is de VVV gauw gevonden. We krijgen een uitgebreide plattegrond en een boekje met informatie, ook over de tijden waarop hier tussen de verschillende dorpjes een gratis bus rijdt. Dat is een goede service, waar we later ook dankbaar gebruik van maken. Maar eerst 3 kilometer verderop de CP zoeken. Zou die ook zo vol zijn? En ja hoor, alle 32 plaatsen zijn bezet. Gelukkig is er naast een groot grasveld, dat ook al bijna helemaal gevuld is met campers, en laat er nu net één vertrekken. Goede plek, met uitzicht op bergtoppen en al weer aan een bruisende rivier. Super. We installeren ons en wandelen naar het dorp(je). We zien een richtingwijzer naar een waterval en dat is natuurlijk goed nieuws voor Ineke. Ook hier is het vreselijk druk met wandelaars. Alle parkeerplaatsen staan bomvol en zowaar zien we ook nog enkele Nederlandse auto’s. Ook tussen de 60 campers staat één Nederlander. Dat is nog bijna niet gebeurd deze reis. We zitten buiten tot na het avondeten. Dan gaat de zon achter de bergen en wordt het te fris. We zitten tenslotte op ruim 1800 meter hoogte.

Woensdag moet er natuurlijk gewandeld worden naar de watervallen. Het is een pittige klim, maar ze zijn erg mooi. We zijn alleen niet de enigen met dat idee en we lopen dan ook in colonne. Dat zijn we niet zo gewend en op het smalle, steile en rotsige pad. Het is lastig steeds weer ruimte te maken voor andere wandelaars. Toch de moeite meer dan waard en na twee uur zijn we terug bij Duc, keurig op tijd voor de lunch. Dan worden de fietsen tevoorschijn gehaald. Er moet namelijk nodig een kaart op de bus en in Lillaz is geen brievenbus, daarvoor moet je naar Cogne. Er loopt een wandelpad, annex fietspad naar de stad en we hebben gezien dat het hoogteverschil niet al te groot is, dus we wagen het erop. Het gaat prima, al kost het soms wat moeite om de wandelaars te omzeilen. In Cogne zoeken we het postkantoor en daarna klimmen we steil naar boven naar het begin van een kabelbaan, om te informeren of en wanneer hij morgen gaat. Want dan willen we hoog op de berg een wandeling maken. Dus we blijven nog een nacht.

Dat plan wordt de volgende dag uitgevoerd. Eerst met de gratis bus naar Cogne, dan met de kabelbaan naar boven. De wandeling is, vooral in het begin heel pittig, maar het uitzicht op de verschillende uitzichtpunten is grandioos. Kleine dorpen diep beneden en prachtige gletsjers in de buurt. Ook de Mont Blanc kun je hier al zien. Na fikse klim komen we bij het hoogste punt, een ruwe steenrots met kruis erop, en dan dalen we af, langs een smal pad over de graat van de berg, tot een bergweide, waar we onze lunch, een meegenomen omelet, in alle rust verorberen. De rest van de afdaling is over brede paden, maar wel behoorlijk steil. Als we bij de kabelbaan zijn, zijn we moe, maar voldaan. De bus terug is overvol, maar we kunnen zitten. We hadden het idee om nog te vertrekken van de CP, maar besluiten na terugkomst toch nog maar een nacht te blijven.

Vrijdag breken we dan op en zoeken een nieuwe bestemming. Het wordt Rhêmes-Notre-Dames in het Val di Rhêmes. Na in een dorp onderweg de WC geloosd, water ingenomen en boodschappen te hebben gedaan, zijn we al snel in het volgende dal. Het lijkt minder druk, maar schijn bedriegt. Op de CP, die we uitgezocht hebben is het vol. Dus rijden we een stukje terug naar een andere parkeerplaats, waar we nog net een plekje vinden. Na de lunch wandelen we een rondje door de omgeving. We gaan een kerk binnen, oud met prachtig beschilderd plafond. Net als we binnen komen, begint er muziek te spelen. Het Halleluja van Händel. Zo mooi. Stil luisteren we tot het afgelopen is. Ontroerend. Later op de middag rijden we weer naar de CP. Er zijn al heel wat wandelaars vertrokken en we vinden een mooie plaats. Tegen de tijd dat het donker wordt, zijn bijna alle auto’s vertrokken en is er één camper bijgekomen. Dat wordt een rustige nacht dus.

Op deze plek begint een wandeling naar een waterval en uitzichtpunt in de bergen. Dat klinkt aantrekkelijk en als we daar vast staan, kunnen we op tijd beginnen en is er zeker een parkeerplaats. Vanaf 8 uur beginnen de eerste enthousiastelingen al te arriveren, maar als wij uiteindelijk vertrekken is het half elf. De wandeling staat te boek als eenvoudig, maar uit ondervinding weten we dat dat niets zegt. Het valt echter mee. Er moet bijna 400 meter geklommen worden, maar dat gaat heel geleidelijk en over goede paden. Na ruim een half uur komen we de eerste waterval tegen, mooi. Later volgen er nog twee en deze zijn echt schitterend. Van heel hoog komen ze naar beneden. We hebben de tocht niet helemaal volbracht, maar zijn de laatste steile hellingen niet opgeklauterd. Op een grote steen in de zon eten we onze salade en gaan dan via een andere, hoger gelegen, maar wel makkelijker route terug naar Duc. Alles bij elkaar zijn we vijf uur onderweg geweest en hebben genoten van alles wat er groeit en bloeit op de hellingen. Zelfs edelweiss gevonden en heel veel vlinders gezien. Bij terugkomst pakken we alles in en gaan op zoek naar een camping om weer even bij te komen. In Rhêmes-Saint-Georges, 14 kilometer terug richting Aosta, is nog ruim plek en daar blijven we nu tot maandag. De verdere plannen zijn nog niet helemaal bekend, dus die komen een volgend keer.