Wat vliegt zo’n week in ons tweede huis voorbij. Voor een rustig weekend hebben we een plek gevonden op een camping en daar is ook internet, dus kunnen we jullie bijpraten.

Vorige week zondag was een echte rustdag. Luieren, een hapje en drankje en ’s middags een korte wandeling naar een uitzichtpunt in de buurt. Daarvandaan kunnen we de bergtoppen van Oostenrijk en Zwitserland zien. Ons voorland voor de komende dagen. Met veel zin gaan we maandag aan de volgende etappe beginnen. Het wordt een mooie tocht over smalle bergwegen door Oostenrijk met als hoogste punt een pas van 1620 meter. In Landeck kopen we voor een paar dagen eten in en om een uur of vier zijn we op de CP in Pfunds. Een plek voor de camping en ook lang niet vol. De camping is wel aardig bezet. Als we een beetje bijgekomen zijn maken we nog een wandeling van twee uur. Eerst een stukje bergop over een bospad, dan door het dorp Pfunds en langs de rivier de Inn terug. In het bos komen we nog langs een leuke tentoonstelling. Vier gepensioneerde inwoners van het dorp hebben hier vele huizen uit het dorp in miniatuur nagebouwd. Heel knap gedaan. Na een laat diner, dat we lekker buiten kunnen eten, is de dag weer vol.

Voor dinsdag staat de rit naar Zwitserland op het program. Was het de dag ervoor stralend weer, nu is er een dicht wolkendek en als we de berichten mogen geloven, komt er heel slecht weer aan. Het plan was om op een bergpas te overnachten op 2200 meter hoogte, maar dat lijkt ons met onweer op komst geen goed idee. Maar goed, eerst op pad. Bij de douane mogen we zo verder rijden en de eerste grote plaats waar we langs komen, Scuol, rijden we in om geld te pinnen en de stad te bekijken. Een pinautomaat is snel gevonden en dan op naar de koffie. Lekker bakkie, maar wel aan de prijzige kant. Maar ja, moet af en toe kunnen. Als we weer buiten staan begint het te druppelen. We hebben geen jas mee, dus besluiten snel naar Duc terug te gaan. Helaas komt er een wolkbreuk en zijn we totaal doorweekt als we bij de camper zijn. Geen nood, droge kleren genoeg en we kunnen er wel om lachen. De rest van de dag genieten we van het Zwitserse landschap op weg naar het zuiden. Door St. Moritz, waar het een drukte van belang is naar Maloja, waar we onverwachts via een pas met veel haarspelbochten afdalen naar lagere regionen. Dan zijn we bijna bij de CP in Stampa aangekomen. Jammer, wegens werkzaamheden is deze gesloten. Geen andere in de buurt in Zwitserland, dan wordt het een versnelde aankomst in Italië. Net over de grens, waar we ook nu niet worden gecontroleerd, belanden we op een CP in Chiavenna. Plek zat en lekker rustig. ’s Nachts staan we er met zijn twaalven.

Na ’s morgens alles weer schoongemaakt en gevuld te hebben, gaan we op weg naar de Italiaanse meren. Eerst komen we bij het Comomeer. Wat is het hier vreselijk druk!!! Na een half uur komen we in een file terecht en dat is niet fijn als het zo warm is. Pfff. We gooien onze plannen om en laten Como links liggen en gaan via Lugano, weer langs een meer, maar veel rustiger. We lunchen bij een supermarkt, want parkeerplaatsen zijn dun gezaaid langs deze wegen. Daar krijgen we een enorme wolkbreuk op ons dak. Fijn, dat we even stilstaan. Maar het geluk is ons niet altijd goed gezind. Als we in Lugano aankomen, barst er weer een hevige bui los. Hele watervallen spoelen over de straten en we zien puntdeksels zweven op de watermassa. Als we het drukke Lugano achter ons hebben rijden we rustig naar een CP in Angera, gelegen aan het Lago Maggiore. Daar is het heel stil en we staan er de nacht alleen. Een rondje dorp maakt ook deze dag weer vol. Het is weer droog en we zitten nog lang buiten.

Na een stille nacht is er een drukke morgen. De geheel lege parkeerplaats stroomt vanaf een uur of acht helemaal vol. Wat blijkt, er is markt vandaag en daar komt veel volk op af. Het is prachtig weer en we besluiten die markt ook maar met een bezoek te vereren. We kopen er groente en twee broekriemen voor Maarten en een luchtig broekje en hemdje voor Ineke. Daarna verlaten we snel de CP om plaats te maken voor meer kooplustige lieden. Deze donderdag willen we de Aostavallei bereiken, ons uiteindelijke reisdoel. Dat lukt, na af en toe even zoeken bij een omleiding, prima. Bij Pont St. Martin rijden we het eerste diepe dal de bergen in naar Gressonay-La-Trinité. Helemaal aan het eind van een 32 km. lange weg, met veel bochten, leuke dorpjes, smalle doorgangen en een flink hoogteverschil, vinden we een CP op 1825 meter hoogte. Hij ligt bij twee kabelbanen en heeft alle service die we nodig hebben. Hoog boven ons torent de gletsjer. Prachtig uitzicht. Tot zonsondergang genieten we van het natuurschoon.

Vrijdag zakken we vier kilometer af naar een grote parkeerplaats waar we ook mogen overnachten. Dan zijn we dicht bij het vertrekpunt van de wandeling, die we graag willen gaan maken. Volgens ons wandelboek een eenvoudige wandeling over weiden en door bos. Het weer is goed en we gaan welgemoed op pad. Het blijkt nogal een rooskleurige inschatting te zijn van de moeilijkheidsgraad, althans voor ons. Het begint al gauw flink te stijgen en dat gaat heel lang door. Als we eenmaal op hoogte zijn, wordt het wat vlakker en kunnen we van het mooie uitzicht genieten. De afdaling is echter ook nogal pittig. Steil en rotsig pad, een aanslag op onze knieën. We zijn blij als we beneden zijn, en best een beetje trots, dat we dat nog kunnen. Nog een vlakke kilometer naar het dorp waar we net de bus, terug naar het beginpunt, missen en een uur uitrusten, winkeltjes bekijken en van een ijsje smullen. Al met al een hele belevenis die vijfeneenhalf uur duurde.

Zaterdag gaan we dit dal verlaten op zoek naar nieuwe avonturen. De terugreis gaat natuurlijk een stuk makkelijker bergafwaarts en we zijn zo weer op de hoofdroute. Daar gaan we op zoek naar een winkel om de voorraad aan te vullen. Na dertig kilometer gaan we een volgend dal in. Daar is bij een meertje in Valtournenche een camping, waar we nu verblijven. Het is weer heerlijk weer geworden en we leven lekker buiten. Vanmiddag de bedden verschoond, de luifel schoongemaakt, uitgebreid gedoucht en een verslag geschreven. We denken ook vanavond nog lang buiten te kunnen zijn. De zon is al achter de berg verdwenen, maar het is nog lekker genoeg om in korte broek buiten te zitten. Ook morgen blijven we hier en maandag hopen we de Matterhorn, die hier Monte Cervina heet, te gaan bewonderen. Of dat lukt, horen jullie volgende keer.