Nu, echt op weg naar huis, vinden we onderweg de tijd om een verslag te schrijven. De maandagmorgen begint nevelig, maar als we eenmaal op weg zijn, komt de zon erdoor. Vandaag rijden we naar de stad Viseu. Daar is een CP aan de rand van de stad, waar een fietspad begint over een oude spoorlijn. In Portugal noemen ze dat een Ecopista. De route voert ons over een nationale weg door veel dorpen. Dus echt doorrijden is er niet bij en het is steeds opletten geblazen. We drinken koffie en lunchen later op een dorpsplein bij een kerk. De laatste is open en we gaan naar binnen voor een rustmoment. Hij is modern en rijkelijk voorzien van tegelwerk. Mooi, dat hier bijna alle kerken open zijn voor wie binnen wil lopen. Kunnen wij nog wat van leren. Na de grote stad Coimbra kiezen we voor een binnendoortje. Een weg naar Maartens hart. Smal, kronkelig en heuvelig. Het is een onherbergzaam gebied, waar weinig mensen wonen. Hij komt uit bij het dorp Caramulo, waar je een prachtig uitzicht hebt over de vlakte. Als we afdalen, zien we dat hier de bosbrand, die enige tijd geleden Portugal trof, zijn verwoestende werk heeft gedaan. Ook later zullen we nog stukken geblakerd bos tegenkomen. Ziet er heel treurig uit. Ik had van tevoren op de computer uitgezocht waar we de CP in Viseu konden vinden en gelukkig rijden we er snel naar toe. Ruime plaatsen op een grote parkeerplaats. En zo waar, er staat een Nederlandse camper. In tijden niet gezien. Er is niemand thuis en later blijkt, dat ze de fietsroute hebben uitgeprobeerd. Mooie route, smaakt naar meer. Voor ons is het nu te laat, misschien morgen. Wij lopen nog even de stad in en ontdekken een leuke tram, die naar het oude centrum gaat, zo’n 500 meter hoger. Hij is gratis en rijdt ieder half uur. We moeten een kwartier wachten, dan boven een half uur zoet brengen voor we terug kunnen. Het is half zes, de zon gaat onder, dus ook dat bewaren we voor een andere keer. De nacht is er heel rustig en als we af en toe wakker worden, horen we zacht getik op de auto. Regen… Dat fietsen is er niet meer bij

Dinsdagmorgen is het grijs en guur. Inpakken en op weg is de boodschap. Van Viseu rijden we naar de grens. Er loopt een rechtstreekse weg heen, maar dat is tolweg en daar houden we niet van. We nemen de N 16, die er naast loopt en omheen kronkelt. Dat is nog niet zo eenvoudig, want de bewegwijzering laat nogal eens te wensen over. Vooral in de grote stad Guarda raken we het spoor bijster. Maar we vinden het ook weer terug! Ieder dorp heeft aan de ingang, uitgang en ook tussendoor “sobre elevados”. Dat zijn verhoogde voetgangersoversteekplaatsen, waar Duc heel zacht over heen moet, anders ligt de inhoud van onze kastjes helemaal door elkaar. Het is een vermoeiende reis, maar we zien weer veel moois. De CP, die we hebben uitgezocht ligt aan de ingang van een piepklein dorp, Castelo Mendo. Een ruim plein voor de toegangspoort met uitzicht over de heuvels. Er staat gelukkig niet al te veel wind, want het is er nogal open. We zitten net aan de thee als er een mevrouw uit het dorp komt en ons aanspreekt. “Of we mee willen naar haar winkel om te proeven van de dingen die ze heeft gemaakt”. Wij drinken eerst de thee op en lopen dan met haar mee. Het is niet echt een winkel, meer een werkplaats. Ze heeft er geitenkaas, jam, wijn en fruit in de aanbieding. Van alles kunnen we wat proeven en ze is een goede verkoopster. We nemen peren jam, een halve geitenkaas en een grote fles rode wijn mee. Zij gelukkig en wij hebben weer iets echt Portugees om van te genieten. We bergen alles op voor we een rondje dorp gaan doen. Dan komt er net een oudere vrouw met een grote tak sprokkelhout aansjouwen. Maarten pakt het andere eind van de tak en samen brengen ze het naar haar huis in het dorp. Veel dank natuurlijk, maar was een kleine moeite. Het is een heel oud dorp, maar heel goed onderhouden. Aan het eind is de ruïne van een slot met ook daar een mooi uitzicht. De wind maakt het koud, dus we zoeken snel onze warme Duc weer op. Dat is een mooi eind van onze trektocht door Portugal, morgen komt Spanje weer aan de beurt.

Het plan is om in ongeveer twee dagen door Spanje te trekken over grote wegen. De mooiere binnenwegen houden we tegoed, we moeten nu zachtjesaan naar het Noorden. De snelwegen in Spanje zijn prima en heel rustig. Het komt voor, dat je zowel voor als achter je, geen auto ziet. Heel bijzonder. Alleen in de buurt van grote steden is het drukker. Het landschap is in deze tijd van het jaar nogal grauw. Veel bruin, soms rode grond en maar weinig groen. Uitgestrekte landerijen, waarvan we eigenlijk zelden een boerderij kunnen ontdekken. Af en toe zien we ooievaars en roofvogels, maar verder is er niet veel te beleven. Het is een sombere dag met veel bewolking, dat maakt het er ook niet vrolijker op. Voor de nacht hebben een CP bedacht net voor de stad Palensia in Dueñas. Het blijkt een mooie plek te zijn, maar heel open en dus koud en vlak bij de rijksweg. Dat doen we dus niet, we rijden verder naar de CP in Torquemada, waar we ook op de heenreis hebben overnacht. Prima plan. Er staan al twee Fransen als wij er aankomen en later volgen er nog drie. Volle bak dus weer. Heerlijk rustige nacht, zelfs de honden slapen.

Nog steeds veel wolken en af en toe wat miezer als we donderdag op weg gaan. Naast een kleine omleiding, omdat er een vrachtwagen gekanteld is op de weg, wordt het een voorspoedige reis. Ook vandaag weinig echt interessants te zien. Pas als we de grote weg na Burgos verlaten en de N 120 gaan rijden, valt er meer te beleven. Dit is een gedeelte van de Camino de Santiago, de pelgrimsweg naar Santiago de Compostela. Overal staan waarschuwingsborden langs de weg voor overstekende wandelaars en jawel, ondanks het winterseizoen zien we meerdere dapperen aan de wandel. We moeten ook nog een pas over op 1150 meter hoogte en daar zien we nog aardig wat sneeuw liggen. Als we afdalen is dat weer verdwenen. Lunchen doen we op een parkeerplaats in de stad St Domingo de la Calzada. We bakken pannenkoeken van boekweitmeel met spek en kaas. Smullen. Dan is het niet ver meer naar de camping in Estella, die we hebben uitgezocht. Helaas, ondanks dat in ons camperboek staat dat hij open is in de winter, is hij gesloten. Maar ongeveer 20 kilometer verder moet er nog één zijn die open is. Nou, we mogen er staan, maar open is hij niet. We krijgen een plek net binnen de poort, er is een warme douche en verder is er niemand. Wij staan goed voor een nacht en denken morgen, van alle gemakken voorzien en schoon, Frankrijk binnen te rijden. De zon komt heel af en toe tevoorschijn en er is geen wind, dus we drinken buiten thee en lopen een rondje camping. Dan is het mooi geweest en heb ik tijd voor dit verhaal, dat ik de volgende dag afmaak.

Stille nacht en een grijs ontwaken. We rijden weg in de mist en de stad bij de camping, die we gisteren mooi op de heuvel zagen liggen, is in het niets verdwenen. Al gauw trekt de mist op en vervolgen wij de route naar Pamplona. Ik heb heel goed opgelet, maar toch raken we daar het spoor weer bijster. We keren om en proberen het opnieuw en deze keer lukt het wel. We landen aan bij een grote supermarkt op de laatste weekendboodschappen te doen en gaan de weg naar de Pyreneeën op. Het is prachtig weer geworden en we genieten van de tocht over bochtige wegen en steeds hoger. We hebben gekozen om de route via Roncesvalles en Saint-Jean-de Pied-Port te nemen. Er is daar al een paar dagen een temperatuur ruim boven nul, dus de weg zal goed te rijden zijn. Dat blijkt ook zo te zijn, maar boven op de pas (1057 meter) ligt nog veel sneeuw en ook in de dorpen onderweg is te zien dat het recent nog flink gesneeuwd heeft. Afdalend aan de noordkant lijkt het wel voorjaar. Veel groen en vee in de wei. Een heel verschil en dat binnen een uur. Alweer hebben we een land achter ons gelaten en rijden Frankrijk binnen. In Sauveterre-de-Bearn vinden we een goede CP. Het is nu 20 graden en we zetten de stoelen neer en genieten in T-shirt van de zon. Straks gaan we op zoek naar WIFI om dit bericht wereldkundig te maken. Gelukt! In het dorp was geen internet te vinden, maar aan de overkant van de CP zijn tennisbanen en van de beheerder mogen we daar de WIFI gebruiken. Dus vanaf het terras bij de tennisbaan: Gegroet! Morgen rijden we verder en zoeken een CP voor de zondag. Even op de plaats rust. We denken eind volgende week weer thuis aan te komen. Dat laten we wel horen als het zo ver is.