’t Is mooi geworden hoor, die nieuwe ruit. Na een telefoontje van het hoofdkantoor van Carglass in Portugal, dat de afspraak is verplaatst naar 12:00 uur, zorgen wij op tijd aanwezig te zijn. Als we van de camping vertrekken begint het te miezeren en als we bij de garage aankomen is het een echte bui geworden. Na een uur flink klussen, met Maarten als oplettende toeschouwer, is de klus geklaard en kunnen we de weg weer op. Het regent pijpenstelen, maar de ruitenwissers doen goed werk. We rijden naar Olhão, waar we een Lidl weten. Daar gaan we eerst lekker lunchen en dan duiken we de winkel in voor de boodschappen, waaronder een paar grote flessen water, want het kraanwater smaakt hier erg naar chloor. Het plan voor de komende dagen is: naar een CP in Quelfes rijden en van daaruit morgen per fiets naar de grote vis- en groentemarkt in Olhão te gaan. Het is even zoeken, maar we vinden de CP aan de rand van de stad. Hij ligt op afgesloten terrein voor een privéwoning en er kunnen 9 campers staan. Wij zijn nummer 8 en daar blijft het bij. Een zeer internationaal gezelschap heeft er een plek gevonden. De nacht is er stil op wat blaffende honden na, maar dat is bijna normaal hier.

Het waait stevig als we de volgende morgen de fietsen van stal halen. Naar het centrum van de stad is bergafwaarts en windje mee, dus dat gaat gesmeerd. We waren hier al eerder, dus vinden snel de grote markthallen. In de eerste hal zijn veel kramen met groente en fruit, wel zo’n twintig en hetzelfde geldt voor de tweede hal, maar dan met vis in alle maten en soorten. Je kijkt je ogen uit. Eerst verzamelen we een flinke tas met groenvoer en dan twee mooie moten vis. Goed geslaagd! Op een bank langs de haven genieten we nog een poosje van alle drukte in de haven en de zon. Dan welgemoed op weg terug. Het valt mee met heuvel en tegenwind. ’s Middags vinden we een plek op het terrein, uit de wind en in de zon. Boek en een kop thee, wat wil een mens nog meer.

Zaterdagmorgen gaan we schoon en vol op weg naar nieuwe avonturen. Weekendboodschappen halen en dan op weg naar Manta Rota. Daar weten we een mooie CP vlak bij het strand. Het is er altijd druk, maar we hopen, omdat het nog vroeg is, dat we er een plek kunnen krijgen. Onderweg genieten we van het voorjaar. We zien al bloeiende amandelbomen. Mooi. Om half twaalf komen we bij de CP en als we voor de poort staan komt de beheerder naar ons toe en wijst op de plek direct naast de ingang. Dat is de enige overgebleven plek. Niet de mooiste, maar we nemen hem. Daarna gaat meteen het bord completo op de inrit. Het is een grote plaats, dus we hebben volop ruimte aan alle kanten. Het blijkt ook eigenlijk best leuk te zijn, want je kunt de hele dag, net als op een terras, mensen kijken. Er staat nog steeds veel wind, maar naast de auto is het prima toeven. Later lopen we natuurlijk nog een rondje strand. Even uitwaaien en zeelucht snuiven. Het strand is hier breed en het is helder weer. We kunnen Monte Gordo en Vila Real de S. Antonio mooi zien liggen. Terug over de CP, even Nederlanders tellen. Van de ongeveer 100 campers, zijn er zes landgenoten.

Zondag wordt, zoals bijna altijd, een rustdag. Uitslapen, kerkdienst, koffie met wat lekkers, een rondje strand en ’s avonds een nieuwe variant van het spel Quixx, die we van Simon hebben gekregen. Even anders en lastig, maar wel leuk. Er was ook vandaag veel wind en ’s nachts buldert het af en toe flink.

De maandag begint somber. Grijze wolken en veel wind. We komen langzaam op gang, doen de huis, tuin en keuken klussen. Het blijft bewolkt, maar het is niet koud en we besluiten na de lunch naar Monte Gordo te wandelen over het strand. Het eerste stuk gaan we over het wandelpad, dat door de duinen is aangelegd. Het gaat over plankieren en aan weerszijden zien we veel cactussen en witte brem, die al in bloei staat. Vlak voor Altura komen we op het strand en dan is het tornen tegen de wind in. Het water staat nog vrij hoog en we kunnen nog niet echt op hard zand lopen. Best vermoeiend dus. We halen Monte Gordo dan ook niet. Na anderhalf uur vinden we het wel mooi geweest. We rusten een poos uit in een duinpan en keren dan met de wind in de rug Ducwaarts. Na ruim drieënhalf uur zijn we op de CP. Moe maar voldaan en behoorlijk rozig. De zon heeft zich vandaag bijna niet laten zien, maar het is droog en niet koud. Prima zo. Omdat we al ruim drie dagen stilstaan en de zon zich weinig laat zien, hebben we een beetje weinig energie. Onze vriendelijke buurman laat ons een uur gebruik maken van zijn oplaadpunt, want zij gaan toch uit eten. Wat zijn er toch veel aardige mensen op de wereld!

Morgen pakken we in en rijden een stukje landinwaarts. Waarheen precies weten we nog niet, maar dat is dan de verrassing voor de volgende keer.