Zaterdagmorgen komt de zon alweer stralend op. Wat een heerlijke start van een nieuwe dag. Als we helemaal schoon en volgeladen zijn, pakken we de draad van de reis van gisteren op en rijden verder over de rijksweg naar het zuiden. Een rijksweg in Spanje is toch totaal iets anders dan de grote wegen in ons land. Hier geen drukte, files en veel vrachtverkeer. Je kunt op je gemak de cruise-control aan zetten en dan heb je alle tijd om om je heen te kijken. Af en toe passeert je een auto en heel soms moet je een vrachtauto inhalen, maar verder is het genieten van de omgeving. Heuvelig landschap, met hier en daar een grote boerderij, wat grazende koeien en schapen. We rijden tot Zafra, waar we de kleinere weg naar Huelva nemen. In Zafra halen we de weekendboodschappen en lunchen daar meteen. De route is heel mooi om te rijden. Kronkelende wegen, eerst nog door landbouwgebied en later door olijfgaarden, wijngaarden en eucalyptusbossen. An het eind van de middag komen we in de door ons, voor het weekend uitgezochte, CP in Valverde del Camino aan. De CP ligt aan de rand van de stad en biedt uitzicht over het heuvelland. Vlak voor ons zijn volkstuinen, waar ijverige mannen op leeftijd aan het snoeien en begieten zijn. Er staan al een Engelse en Zweedse camper en later komt er nog een Spaanse bij. Gezellig internationaal. Het is nog heerlijk weer, dus wandelen we naar het centrum van de stad. Daar is het lekker druk, met volle terrassen. Het is een mooie stad met goed onderhouden huizen. Zoals veel dorpen hier zijn de meeste huizen wit geverfd met een betegelde onderkant. Als de zon gaat zakken, wordt het fris en zijn we blij weer binnen te zijn.

Dan een rustdag. We komen langzaam op gang, luisteren en kijken naar een kerkdienst vanuit Zunderdorp, die we vooraf gedownload hebben, genieten van een hapje en drankje enz. ’s Middags lopen we een uitgezette wandelroute door het heuvelachtige landschap. Het is goed zoeken naar de aanwijzingen, maar we komen na drie uur, moe maar voldaan, weer netjes bij Duc uit. De zon schijnt nog steeds, en door de klepperende ooievaars en de overdadig bloeiende weiden aan de overkant, lijkt het hier al voorjaar.

En dan worden we maandag wakker in een mistige wereld. Vandaag is het plan naar Portugal te rijden. Via kleine binnenwegen, want de grote weg zijn we nu wel zat. Wat is het jammer, dat het mistig is. Zo zien we maar een klein beetje van de mooie omgeving. Het zijn rustige wegen, dus echt last hebben we niet van de mist, maar als je niet ziet door welk landschap je rijdt, is dat jammer. Om een uur of twee (Portugese tijd, een uur vroeger dan in Spanje en bij jullie) zijn we in het dorp Mina de São Domingos. Daar hebben we eerder op een mooie CP bij een recreatiegebied gestaan. Er staan nog steeds meerdere campers, maar ook een groot verbodsbord voor campers. We parkeren toch maar en na de thee, als de zon eindelijk doorgebroken is, wandelen we het dorp in op zoek naar het winkeltje, waar we nog wat kleine boodschappen doen. We zien dan op een open terrein, omringd door eucalyptusbomen, meerdere campers staan. Hier staan geen verbodsborden en daarom verhuizen we later alsnog daarheen. Prima plek, lekker donker en we slapen er als rozen.

We hebben het idee om hier nog een nacht te blijven, maar als we ’s morgens wakker worden hangt er weer mist. Na rijp beraad besluiten we verder naar het zuiden te rijden, in de hoop, dat daar bij de zee, het weer helderder is. Een mooie route brengt ons door de bergen naar Cachopo. De zon is na een paar uur door de wolken heen gebroken en het is weer een stralende dag geworden. Via Leen en Suus, mede camperaars, waarvan we trouw hun reisverslagen volgen en er ons voordeel mee doen, weten we van een mooie CP daar in de buurt. Het is niet moeilijk de plek te vinden. Hij ligt aan een riviertje bij een restaurant. We besluiten daar de lunch te gebruiken. De eigenaar spreekt een klein beetje Frans en zo zitten we even later aan het menu van de dag: varkensvlees met aardappelen, pasta en kikkererwten. Een voor ons wat vreemde combinatie, maar het smaakt heerlijk. Een glas wijn erbij, stokbrood met boter en een schaal olijven. Mandarijnen toe. Heerlijk om dat zomaar op je bord te krijgen.

Er staan daar nog meer campers en uit één ervan komt een Belgische dame een praatje maken. Ze zegt ons hier ook honing te kopen, want die is hier erg lekker en puur natuur. We vragen het aan de eigenaar, maar hij zegt, dat ze zelf geen honing meer hebben, maar een “amigo” woont een eindje verderop en zo lopen we met hem mee de berg op, waar we bij een kleine villa vriendelijk worden begroet door een oude man. Als hij hoort, dat het over honing gaat, roept hij zijn even oude vrouw (beiden zijn 90 jaar, maar zien er ouder uit) erbij. Zij gaat voor ons een lege pot met honing vullen. Ongeveer een liter voor € 7,-. We zijn er blij mee en zullen er zeker van genieten. Ik was graag daar de nacht gebleven, maar Maarten heeft de onrust in zich en wil graag naar Faro om op zoek te gaan naar Carglass en een nieuwe ruit te regelen. Dus vertrekken we weer en komen bij Tavira aan de kust uit. Daar volgen we weg 125 richting Faro. Bij km 98 moet de Carglass zijn. Dat zal ook wel kloppen, maar er staan geen kilometerpalen langs de weg, dus dat wordt zoeken. Maarten besluit het te vragen bij een autoverhuurbedrijf, want die spreken meestal wel Engels. En ja hoor, zij weten wel waar het is. Eén van de medewerkers zal ons wel even brengen. Met zijn scooter rijdt hij voor ons uit om ons de weg te wijzen. Dat is nog eens service! We vinden dus de garage en maken een afspraak voor donderdagmiddag. Nu nog op zoek naar een leuke plek voor de tussentijd. Die vinden we op de camping in Quarteira. Hier genieten we nu van zon, zee en rust. Vanmorgen een lekkere wandeling gemaakt over de boulevard, vanmiddag in de zon voor de camper. Straks in het restaurant dit bericht versturen en morgen in alle rust opstaan en hopelijk ontdekken hoe een voorruit zonder barst eruit ziet. Wat we daarna gaan doen, zien we morgen dan wel weer. Dat is het camperleven. Eén dag tegelijk en daar houden wij wel van.