Gelukt, zoals beloofd komt dit bericht uit Spanje.

Maandagmorgen, als we weer op pad gaan, is het mistig. Na een hartelijk afscheid van de beheerder, waarvan we ook nog een fles zelfgemaakte appelsap cadeau krijgen, gaan we toch vol goede moed op weg. Het duurt niet lang of de mist trekt op en we kunnen weer genieten van het uitzicht. Het wordt een lange rit met koffie op een dorpsplein, waar ook een postkantoor zit. Kunnen we eindelijk postzegels kopen om de nodige post te versturen. De lunch gaan we maken op een volgend dorpsplein, maar dat gaat niet zonder slag of stoot. Tijdens de rit is in het kastje met etenswaar, een pot honing omgevallen en helaas, het deksel is niet goed dicht. Dus alles onder de kleverige troep. Dat kost een hoop tijd om schoon te maken, maar met een warm sopje lukt het aardig. Af en toe pakken we nog steeds iets dat plakkerig aanvoelt, maar de meeste spullen zijn weer schoon. (Klein leed)

We hebben voor de nacht een camping (we zijn toe aan een douchebeurt) uitgezocht ter hoogte van Bordeaux. Het is de eerste dag dat hij open is na de winterstop en kennelijk zijn er meer mensen blij mee, want we staan niet alleen. Het is onderweg steeds grijzer geworden en op de camping regent en waait het flink.

De andere morgen is het droog en na een lekkere, warme douche gaan we verder. Vandaag denken we Spanje te bereiken. Via kleine wegen en leuke dorpen bereiken we Mont de Marsan, waar we een stuk snelweg rijden naar Dax. Het is nog tamelijk vroeg en we beraadslagen of we een stuk tolweg zullen nemen of toch de weg via Bayonne en St. Jean de Luz. We besluiten tot het laatste en hebben daar later veel spijt van. Wat een drukte en gekronkel over smalle wegen met veel rotondes. Eigenlijk wisten we het wel, maar het bleek toch weer vervelender dan gedacht. Maar….we komen zonder kleerscheuren bij de grens en in de eerstvolgende Spaanse stad, Hondarribia, gaan we op zoek naar een CP. Ook dat gaat niet zonder slag of stoot. We kunnen de plek, die we zoeken niet vinden en rijden dan naar de volgende mogelijkheid, 3 kilometer verderop bij een monasterio, een soort klooster, boven op een heuvel. Mooie, rustige plek, waar we nog een leuk rondje wandelen en prima slapen.

Woensdag gaan we een eind grote weg rijden. Dat kan prima in Spanje, want heel veel rijkswegen zijn tolvrij. Alleen het eerste stuk is altijd oppassen, want voor je het weet zit je toch weer op de tolweg bij San Sebastian. En ook deze keer gaat het weer even mis. Maar al gauw zitten we op het goede spoor en kachelen we rustig zuidwaarts. Best wel druk op de weg, maar het rijdt prima. Bij het ons bekende standbeeld van de herder, een vast ijkpunt op deze route nemen we de rust om te lunchen en de benen te strekken. Regende het nog toen we de CP verlieten ,nu is het weer steeds mooier geworden. De wolken verdwijnen steeds meer en het wordt strakblauw. We komen nu in een breed dal met op de omringende bergen sneeuwtoppen. Mooi gezicht. Burgos gaan we vloeiend voorbij en we vinden een eindje daar voorbij een leuke CP in Torquemada. Bij de kerk is een CP gemaakt voor 4 campers. Als wij er aan komen, staan er al twee en nummer vier zit dicht achter ons. Een heel grote, met ook nog een aanhanger. Past eigenlijk niet, maar ja… Later komen er nog vijf bij, die in de buurt een plekje zoeken. Volle bak dus. De anderen zijn Fransen en Engelsen, nog geen Nederlander gezien onderweg. We verkennen de stad en als we een restaurant tegen komen dat open is, nemen we een glas rode wijn. Je moet af en toe wat geld uitgeven in zo’n leuke stad. Niet dat het veel kost, 2 glazen wijn voor € 2,50 en ook nog een schaal met boontjes in het zuur, als snack.

Uitgerust gaan we de volgende morgen weer op pad. Het is vannacht heel koud geweest, zo koud, dat het ijs aan de binnenkant op de voorruit stond. Dat heeft gevolgen voor ander klein leed, dat we onderweg in Frankrijk hebben opgelopen. Daar ontstond, door een opspattend steentje, een sterretje in de voorruit, waar we liefdevol een pleister op hadden geplakt om het te beschermen tegen vuil. De bedoeling was het later te laten repareren. Natuurlijk zijn we het verder vergeten en nu de ruit zo koud is en we er lekker de verwarming op zetten, horen we al snel een flinke tik en springt er een barst in de ruit. Pech, maar ook wel een beetje eigen schuld. Inmiddels is de scheur zo’n 40 centimeter groot, maar hij wordt niet groter. Als we in Portugal zijn, gaan we op zoek naar een reparatiebedrijf. Nu rijden we eerst naar Vallodolid, waar we boodschappen doen en dan de grote weg verlaten om richting Avila te rijden. Op al weer een klein dorpsplein, waar op de kerktoren de ooievaars vrolijk klepperen, eten we onze lunch. In de verte komen steeds meer besneeuwde bergtoppen in zicht en in de buurt van Avila ligt er op de velden , waar we doorrijden ook nog aardig wat sneeuw. Resten van de sneeuwstorm, die twee weken geleden deze omgeving platlegde. De route is prachtig en we genieten van het prachtige weer. Strakblauwe lucht en zo’n graad of zestien. Heerlijk. Als we een pas over zijn gereden, hoogte 1285 meter, komen we via veel haarspeldbochten in een dal waar de hellingen vol staan met kersenbomen. Niet dat we ze herkennen, maar er zijn meerdere fabrieken te vinden, waar ze de kersen verwerken. Moet in het voorjaar, als ze bloeien, een prachtig gezicht zijn. Een onverwachte CP vinden we in Jerte. Rustige plek bij een natuurpark. We installeren ons en maken een rondje omgeving. Ontdekken, dat er daar een mooie wandelroute is naar een kloof. Dat is aantrekkelijk. Nu is het te laat, maar morgenochtend…..

Al weer komt de zon stalend op en dus gaan we die wandeling maken. Hij is heel leuk, lekker bergop en het pad is prima. Heel droog, wat ons verbaast, aangezien we onderweg heel veel water op het land hebben gezien. De kloof is mooi, een wilde rivier, die zich tussen de rotsen doorwringt. Er is een picknickplek bij, waar we kunnen lunchen. Het is zo warm, dat we dat in T-shirt kunnen doen. Super toch? Als we om half drie terug zijn bij Duc, maken we ons klaar om nog een eind verder te rijden. Na ruim 100 km. zijn we in Cáceres en daar vinden we de camping, waar we jaren geleden ook eens zijn geweest. Een luxe, met eigen douche en wc op de plek. Er is ook WIFI en vandaar, dat we nu een verhaal de wereld in kunnen sturen en alles lezen wat ons gestuurd is. Terwijl ik dit verslag schrijf, zorgt Maarten voor de warme hap. Dus zo lekker eten en morgen…..

Dat horen jullie later wel.